Pagina van
FILIP en Christel WACHTERS
Ambons kraamkamer
De beelden voor deze film werden opgenomen in Ambon, Indonesië. Het is de Banda zee die het eiland in twee splitst. Deze binnenzee is een paradijs voor fotografen en filmers omdat de stroming matig is, op één uitzondering na. Dat hangt af van de stand van de maan. De film gaat over de voortplanting van garnaaltjes, visjes, naaktslakken enz. De film werd gemaakt voor de onderwaterfilm wedstrijd “Hugycup”. Die wordt om de twee jaar georganiseerd. De film werd met GOUD bekroond, misschien omdat die eindigt met een heel bijzonder visje: the Psychedelic frogfish. Deze vis komt enkel voor in de’ Street of Ambon’.
NERGENS ANDERS TER WERELD! De vis was al maanden niet meer opgemerkt door de plaatselijke duikgidsen, die de riffen toch als hun broekzak kennen. Dat deze soort zal uitsterven staat zo goed als vast. Als je hem in beeld kan brengen heb je uniek materiaal en is de buit zo goed als binnen. Iedereen wou dus die "heilige graal" vastleggen op foto of film. We zitten met drie personen in een bootje. Mijn buddy duiker, een duikgids en ik. Gedurende de wedstrijd duikt men altijd met dezelfde gids, er wordt dus niet gewisseld. Ik spreek af met mijn buddy om de local guide €100 uit te loven als hij de vis kan vinden. Dat is voor de man een maandloon. Hij zoekt alsof zijn leven er van afhangt. Geluid geleid goed onderwater. Als wij duikers de aandacht willen trekken, tikken wij met onze metalen pointer op onze duikfles. De wedstrijd dagen slinken en we hebben de hoop al opgegeven tot ik hevig getik hoor dat niet ophoudt. Ik dacht bij mezelf, eerst verder filmen want ik had een naaktslak gevonden die bezig was met eieren af te zetten. Beeldt u de situatie in zoals een auto alarm. De eerste keer als dat alarm afgaat kijk je om maar als dat dagelijks meerdere keren loeit kijkt niemand meer. Toch vreemd dat het getik deze keer niet stopt. Toch eens gaan kijken, en jaaaaa!!! Het ondenkbare werd toch gevonden. De rest is geschiedenis…
Critters of Indonesia
Ik mag wel zeggen dat dit één van de betere films is die ik heb gemaakt. En de langste. Ondanks een lengte van 28 minuten blijft de film boeiend tot op het einde. Critters wijst op een categorie van dieren die meestal op de bodem van de zee leven. Ze zijn doorgaans trager in hun bewegingen wat het gemakkelijker maakt om ze in beeld te brengen.
De rode draad, de mooie muziek en tekst maakt de film boeiend. Ik spendeer in elke film heel wat uren maar deze productie spant de kroon. Ik schat meer dan 600 werkuren. Eens een film klaar is, is hij klaar bij mij. Ik zal geen aanpassingen meer doen aan oude producties. Ik neem wel suggesties en ervaringen mee naar een volgende productie. Ik geef een voorbeeld. In deze film had ik naar het einde toe een opsomming gemaakt van wat we eerder te zien kregen. Dat doe ik niet meer. Iemand had mij daar op gewezen om dat beter weg te laten. Tot mijn verbazing vond ik het ook beter. Ik zeg niet dat herhalingen ‘not done’ zijn maar in deze film bood dit geen meerwaarde.
De Zee van de Farao’s
De titel spreekt tot de verbeelding, vind je niet? Een goede titel vinden is belangrijk. Daarmee trek je de aandacht van de kijker. Dit was de film die ik gemaakt had voor de Hugycup editie van 2019. Het verhoopte resultaat bleef uit. Deze keer een derde plaats. De anderen waren beter, of…? Er is ook een streepje geluk mee gemoeid op zulke wedstrijden. We zijn veertien dagen op de Rode Zee met een live aboard.
We varen naar het zuiden richting Soedan. Iedereen weet dat we een duikstek aandoen in Marsa Alam waar de zeekoe (Dugong) leeft op het Abu Dabbab rif.
De spanning is te snijden.
Mijn groep duikers mocht als eerste vertrekken. Ik heb mij gek gezocht. De plaats waar het zeegras groeit, dat is het voedsel van het dier, is 25 meter diep. Zoeken doe je dus net onder het wateroppervlak om lucht te sparen. Bijna twee uur had ik rondgezwommen. Het gebied waar het dier leeft is groot en het zicht niet onbeperkt. Nul beelden heb ik geschoten! Heel teleurgesteld kom ik uit het water en klauter aan boord maar zie allemaal glinsterende gezichtjes. De andere groepen hadden meer geluk gehad. Na het afdalen stuiten ze meteen op het dier. Als een zeekoe gaat ademen en weer onder duikt om te grazen komt die op een totaal andere plaats terecht. En bij hen was dat vlak onder de boot. Toch vind ik de film best geslaagd, ondanks de beperkte lengte. Het Hugycup reglement schrijft een maximum lengte van tien minuten voor.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Beste lezers. Ik ben Filip Wachters.
Geboren in 1969. Tot op heden ben ik de jongste telg van een gezellige filmclub, vtbKultuur Filmgroep Antwerpen.
In mijn jeugd, ik was toen 15-16 jaar, is de interesse ontstaan om dingen vast te leggen op de gevoelige plaat. Ik mocht van mijn vader een foto toestel kopen met mijn eerste spaargeld.
Het was een Minolta 7000. In die tijd, één van de betere en duurdere spiegelreflexcamera’s. Prijs: 32000 fr . Best veel geld voor een bakkers leerjongen die maar 4200 fr. per maand verdiende.
Op mijn achttiende leer ik de vrouw van mijn leven kennen. We gaan samen wonen en met onze spaarcenten kan ik mijn eerste 8 mm video camera kopen omdat ik meer werd aangetrokken door film dan door fotografie. We woonden toen in Mechelen en eind jaren tachtig leerde ik filmclub Mecina kennen. Ik hoor de 8 en 16 mm projectors nog draaien. Nostalgie uit vervlogen tijden. Video stond toen in zijn kinderschoenen, hier en daar was er nog wat tegenwind door de oude garde. Toch heb ik daar de knepen van het vak geleerd.
Rond die periode komen wij ook in contact met diepzeeduiken. Mijn eerste onderwater beelden werden gemaakt met heel simpel materiaal. Je stak de camera in een speciaal ontworpen plastic zak die je met een soort klem kon dichtmaken. Er waren geen extra’s mogelijk zoals belichting, filters of andere accessoires. Een ander nadeel was, dat de zak ontworpen werd voor een maximale duikdiepte van 10 meter. Op een duik kon ik dit dus niet meenemen, enkel om te snorkelen. De beelden waren niet om aan te zien door de golfslag maar ik heb er toch een film mee gemaakt die ik trots liet zien in de club. Ik zal het nooit vergeten. Iedereen vond dit geweldig! Ik hoor het de voorzitter nog zeggen, wijlen Louis Kocken. Filip, je moet hier zeker iets mee doen… Na een tijdje sparen kon ik beter materiaal kopen.
Een Sony behuizing MPK-TRB-75m, met lampen, LCD monitor, roodfilter enz. Dat ding kon de druk aan tot op 75 meter diepte, wat je nooit nodig hebt uiteraard.
De nieuwe camera was een Sony Hi8 CCD800. Voor die tijd was dat revolutionair, maar vandaag de dag is die kwaliteit niet meer om aan te zien. De afmetingen en het gewicht waren een groot nadeel. De behuizing met traveler case woog ongeveer 40 kg. Het gewicht van de “gele onderzeeër” met camera was 34 kg.
Op elke luchthaven hadden wij problemen. Als men dan de overgewicht kosten betaalde was wel het probleem opgelost. Deze mastodont mocht wel niet mee in de cabine en moest op de band gezet worden bij de andere bagage. Dit is één keer slecht afgelopen. We hadden een beloftevolle duikreis geboekt naar de Malediven, met een verblijf in het Ari atol dat bekend staat om zijn haaien populatie, maar helaas! Door de klappen bij het transport, (er wordt als eens gegooid met bagage), waren de fragile contactpunten in de behuizing afgebroken. Resultaat, niet kunnen filmen en een domper op de vakantie.
Maar de volgende jaren heb toch enkele films kunnen realiseren. Egypte werd het meest toegankelijke, lees betaalbare. De Rode Zee is niet zo heel ver en het marien leven is er mooi.
De uitrusting wordt ouder en we zijn aanbeland in de digitale periode. Ik heb nog even gewacht tot de full HD uitkwam om mijn materiaal te vervangen door een behuizing waar ik vandaag nog steeds mee werk. De gele “yellow submarine” is al lang op pensioen, maar staat nog steeds te pronken op onze zolder. Ik kan er maar geen afscheid van nemen. Men zegt al eens, “vroeger was alles beter” en dat klopt voor een deel. Vroeger was mijn behuizing mechanisch. Vandaag is dit elektronisch. Dat laatste geeft problemen in een vochtige omgeving zoals in de tropen. Condensatie van het vensterglas of functies van bedieningsknoppen die het niet meer doen zijn nachtmerries.
We zijn 2017. Frans-Polynesië. Op Fakarava vindt er elk jaar een natuurwonder plaats. DAG JAN!!! Het LCD venstertje van de camera vergeten te draaien naar de buitenkant zodat er geen opname mogelijk was. Vroeger waren er geen LCD schermpjes op de camera’s.
We zijn 2019. Ik film voor een onderwater filmwedstrijd in het zuiden van De Rode Zee. Ik zie twee blauw gestippelde pijlstaartroggen mannetjes paren met een vrouwtje. Ik had dit nog nooit gezien, zelfs niet op TV. Een prachtig en uniek schouwspel. Helaas dacht mijn camera daar anders over. Achteraf bleek dat de batterijtjes in de handvaten leeg waren en de opname knop het niet deed.
We zijn op Elphinestone, ook een rif in De Rode Zee. Ik zie in de verte een groep hamerhaaien naderen die een baby in bescherming nemen. Ze zwemmen recht naar mij toe. Mijn hart slaat op hol. Dit is een uitzonderlijk moment om op film vast te leggen. De camera dacht, “doe dit maar op een andere keer flipke”. Een kabeltje stak niet goed in.
Even terug in de tijd. We zijn ook verhuisd van Mechelen naar Borsbeek?
In 2013 sluit ik mij aan bij vtbKultuur.
Ik voel er mij vanaf dag 1 thuis. Een club met veel actieve leden. De vergaderingen en de wedstrijden zijn boeiend. Dit is iets wat mij aanspreekt. En wat is er mooier als je hard gewerkt hebt aan een productie en je kan die dan tonen aan andere mensen. Het applaus, de appreciatie… Daar doe ik het voor. Film zal voor mij altijd belangrijk blijven. Ik sta er mee op, en ga er mee slapen.
Vandaag zitten we in volle corona periode. Duiken is al twee jaar niet meer mogelijk op mijn geliefde bestemming, Indonesië. Dat is volgens mij de bakermat van de onderwaterwereld. Het ziet er naar uit dat daar nog een derde jaar bijkomt gezien de huidige omstandigheden, (vandaag, december 2021).
Mijn laatste onderwater productie raakt maar niet afgewerkt omdat ik nog beelden nodig heb om een goed verhaal te kunnen brengen. Dan maar filmen in de nabije omgeving. In mijn eigen tuin. Het is verbazend welke interessante zaken je kan filmen in je eigen omgeving. Een nieuwe film is in de maak. Het is nog even afwachten hoelang de pandemie ons nog in de greep houdt, maar zodra het weer kan wil ik jullie graag mijn nieuwste film tonen in de club, met als titel: DE ZOMER VAN 2108.
.jpg)