En we zijn weer vertrokken !!!!  In deze eerste " normale " rijkgevulde clubavond werd onze altijd rustige

René Muchez

in de bloemetjes gezet. 
René is het voorbeeld van de trouwe medewerker van het jaarlijkse filmmagazine die ons steeds verrast met korte sfeervolle werkjes. 
Deze avond kregen we al zijn filmpjes achter elkaar voorgeschoteld en wel op volgorde zoals we ze hebben leren kennen. 
Opvallend is zijn duidelijke progressie, hij is dan ook een zeer ijverige leerling . Wanneer er suggesties gedaan worden tijdens de voorvisies, zal hij die steeds ter harte nemen en zal bij de volgende voorstelling hij rekening hebben gehouden met de voorstellen tot verbetering. 
Kritiek benadert hij dan ook positief en het gevolg daarvan is dat zijn werk steeds beter wordt.  De beeldkwaliteit is overwegend goed tot zeer goed net zoals de montage, maar het enige puntje waar nog aan gewerkt moet worden is om krachtigere en sterkere verhaallijnen te zoeken. Met uitzondering van dit kleine puntje van kritiek, kunnen we alleen maar besluiten: doe zo voort René, wij zijn erg blij met je bijdrage van kleine, korte en  sfeervolle minireportages. 
Het eerste filmpje dat vertoond werd was

"Park den Brand", een impressie van     re-enacting uit de tweede wereldoorlog om dan verder te gaan met een sfeervol en respectvol bezoek aan het

"Duitse soldatenkerkhof van Lommel." 
Met

"Street Art"  en "Pilaar 12", vestigde hij onze aandacht op grafitti , een kunstvorm die soms controversieel is, maar toch erg mooi kan zijn en ondertussen toch een plaats heeft veroverd in ons straatbeeld. Na dit sfeervolle intermezzo kregen we een mooi voorbeeld van rust en sereniteit met twee mooie filmpjes rond   "Schoonselhof"  de prachtige Antwerpse begraafplaats die niet onder moet doen voor Père La Chaise in Parijs. en de rust van de abdij van Tongerloo met als titel

"Een oord van stilte". om dan als klap op de vuurpijl te besluiten met een erg  sterk werkverslag van de repitities en delen van de uitvoering van

"Rigoletto" in Italië.
Indrukwekkend in de beknoptheid en de zeer goede korte weergave van zo'n evenement , prachtig gemaakt !
Bedankt René en op naar de volgende filmpjes voor ons Filmmagazine.

Na de pauze was het de beurt aan Jean Pirlet die ons in een soort van voorvisie een filmpje liet bekijken. Met

"Tuinspielerei" wil hij ons betoveren met macro-opnames die hij maakte in zijn directe omgeving. 
Uiteindelijk is het allemaal nogal vrijblijvend en missen we toch een soort verhaal, een rode draad. Het is een aanéénschakeling van beelden , maar blijkbaar is dat de bedoeling van de maker en legt hij de nadruk op " spielerei ".
En dan was het tijd om  één van de  films van ons Filmfestival te bespreken. 
De film

"Rwanda 25 jaar later" is een naar de keel grijpende en indrukwekkende documentaire over  de genocide in Rwanda . Beelden van 25 jaar geleden van het uitmoorden van Tutsi's door voornamelijk Hutu's , de verminkingen en ook de moord op onze para's op 7 april 1994, geven de film in het begin de grimmigheid van die periode. 
Vijfentwintig jaar later is dit zeker niet vergeten , blijkt uit de beelden van het herdenkingsmuseum in Kigali, maar toch krijgen we nu beelden te zien van een naar Afrikaanse normen vrij moderne staat, die floreert en waar de jeugd een toekomst heeft en waar die genocide een zwarte bladzijde uit de Rwandeese geschiedenis geworden is. 
Een zeer sterke documentaire, goed opgebouwd met interessante interviews en met een degelijke commentaar.
Een documentaire gemaakt vanuit een zeer eigen standpunt , met prachtige fotografie, een vlotte montage en zeer evenwichtig gekozen ondersteunende muziek. Goede balans tussen livegeluid, commentaar en muziek.
Interessant weetje: deze film kwam eigenlijk tot stand na een bezoek aan de herdenkingssite van de vermoorde para's en het genocide museum. Het was door de impact op Jean-Paul dat hij deze documentaire zou maken. 
Jean-Paul was eigenlijk in Rwanda om de gorilla's te filmen ( een film die hij bij een vorige filmfestival vertoonde) .
In ieder geval een prachtige documentaire , die verdient tweede eindigde op ons Filmfestival en die hoopvol en verwachtingsvol eindigt.
Nogmaals, proficiat Jean-Paul !!

Jack.

Een filmer in de kijker.

​

Eigenlijk dekt deze titel niet de lading, het zou moeten zijn: " Een filmend koppel in de kijker."
Deze avond is helemaal gewijd aan het

filmkoppel Denise en José Sanders.
Zij waren vroeger lid van ACINA en werden lid van onze vereniging net voor de coronapandemie losbarstte. Hun voorstelling in de club was al lang gepland, maar door al dat coronagedoe is dat al vier maal uitgesteld , maar nu is het eindelijk zover.
Denise en José zijn beginnen filmen in 1955, met een geleende camera en goedkoop verkregen filmpjes van Gevaert. Het was pas in 1960 dat zij hun eerste camera kochten en dit bij de geboorte van hun dochter. Uiteraard spreken we hier nog over pellicule 8 mm films. Het pas in 1990 dat zij begonnen zijn met video opnames. 
De eerste film die zij ons vanavond voorschotelen is een film over " Senegal" , opgenomen met twee camera's. 
Eigenlijk is dit een typische familiefilm, zeer interessant voor diegenen die het meegemaakt hebben, maar weinig boeiend voor een doorsnee kijker. Het is een film zonder commentaar, mist een verhaallijn en het enige geluid is toegevoegde lokale muziek. Het toont ons wel een beeld van Senegal van dertig jaar geleden.

Anders wordt het met

"Ballonvaart", een film gemaakt in 1996 met drie camera's. Dit levert een verscheidenheid aan beeldstandpunten op.
Het is echter ook een typische familiefilm , maar die ook door niet familieleden gesmaakt kan worden. Zeer goede beeldkwaliteit , goed gemonteerd, maar kon iets korter en krachtiger. De film vertelt zijn eigen verhaal, commentaar dus overbodig. Ook de kinderen die niet mee mochten " varen", hebben zich toen ook duidelijk geamuseerd en zorgen voor een afwisselende toets in de film. Leuke productie, en aangenaam om naar te kijken.

En dan was er tijd voor een ontspannende 1 minuutfilm. 
In het eerste jaar dat zij lid waren van ACINA , en met de eerste digitale camera maakten zij :

"Voor mij een bolleke", een frisse 1 minuutfilm  met een goede " clou".  Goed gemaakt en met een sterk ritme, mooie cameravoering en stabiele beelden. 

Vervolgens maken we een stap naar 2008. 
Met

"Mariembourg" beleven we een uitstap met de toeristische stoomtrein. Zeer verzorgde documentaire, prachtig in beeld gebracht . Fijne close-ups , met parallel ook een beeld van al die hobbyfotografen, die ook hun deel opeisen, gehuld in stoom en somtijds gevaarlijke toeren uithalend voor dat unieke shot. 
Mooie verhalende filmlijn en erg goede muziekkeuze. 

En we blijven in de trein,want met de opdrachtfilm van ACINA,

"Ontbijt" zitten we in de trein en zien we door het raampje Europa aan ons voorbij glijden terwijl we ontbijten. Opdracht geslaagd !
Origineel uitgewerkte opdracht en zeer goed gebruik gemaakt van Blue Key. 

In

"Le jardin de Prévert" , gemaakt in 2011, maken we op een zeer poëtische wijze kennis , niet alleen met de tuin van Jacques Prévert ( die aangelegd zou zijn door zijn vrienden) maar tevens ook met zijn prachtige gedichten. 
Zeer mooi in beeld gebracht en gelezen met een uitzonderlijk mooie voordrachtstem. 
Beklijvende productie door de geslaagde oefening om teksten en natuurbeeld tegelijkertijd en niet storend in beeld te brengen. 

Van de klassieke 4/3 beeldverhouding stappen we nu over op 16/9.
"Chefs aan het werk. " is een familiefilmpje met de kleinkinderen in de hoofdrol die samen met Oma cupcakes bakken. Een hartverwarmend filmpje dat later zeker gekoesterd zal worden. Uitmuntend in beeld gebracht met veel aandacht voor close-ups van de expressies van de kleinkinderen. Elke wat oudere toeschouwer met kleinkinderen vindt er zich vast in terug. 
Opvallend goede kleurwaarde van het beeld, spontane familiefilm. 

Niet alleen cupcakes worden gebakken, dat gebeurt ook met potten. In:

"Pôterie " , een minidocumentaire van een pottenbakster in de omgeving van Uzés , ontdekten Denise en José dat dit niet zo simpel was , niet alleen het pottenbakken, maar ook om de toestemming en medewerking te verkrijgen van de pottenbakster. In eerste instantie is zij niet zo opgezet met deze filmerij, maar bij een tweede bezoek en besef dat alles zeer serieus gedaan wordt, werkt zij enthousiast mee. Het is dan ook een volledige documentaire geworden, van het draaien van de potten tot en met het emailleren toe en dat met een gedegen uitleg. 
Zeer leerzaam, goed gemonteerd en prachtige gestoken beelden. Spijtig van het live-geluid, maar daar is weinig aan te doen.
Kortom een zeer geslaagde minidocu , een echte aanrader.

En nu wij toch in Frankrijk beland zijn, in 2013 bezoeken Denise en José het

"Lac du Dér", een kunstmatig meer, aangelegd om Parijs te beschermen tegen overstromingen. Het meer regelt het debiet, zowel van de Seine als van de Marne. 
Het speciale echter aan dit meer is dat het pal op de trekroute van de kraanvogels ligt , dus, vroeg opstaan en prachtige beelden schieten van deze mooie vogels, maar ook van de talrijk toegestroomde vogelaars, alias fotografen.
Zeer goede montage , met dank aan de fraaie beelden en een zeer goede commentaarstem. 
Enige commentaar vanuit de zaal: de beelden van de fotografen storen, beter weglaten, zij verstoren het verhaal. Dit is voor discussie vatbaar. 

Dan maar van het meer weg en de grote plas overgestoken.
Met

"New York" een mooie impressie van de city that never sleeps, krijgen we niet alleen de obligate beelden van de drukke straten en de neonverlichting, maar wordt ons ook een blik gegund op het dagelijkse leven van de New Yorkers.
Zeer complete en overtuigende minidocu over deze bruisende stad. Deze film is hun eerste creatie in full HD. 

Om de avond te besluiten krijgen we nog een film over de

"Flamingo's in Goeree Overflakkee"  in Zeeland. 
Deze film, gemaakt in 2019 is eigenlijk de resultante van een samenkomst van de club, met als doel een werkbezoek te brengen aan Battenoord, aan de Grevelingen , bekend bij de natuurliefhebbers omdat daar al jaren een kleine kolonie flamingo's leeft. 
Tijdens het bezoek van de club waren er spijtig genoeg maar een tweetal flamingo's te zien en was de bereikbaarheid van het gebied drastisch teruggeschroefd. Deze maatregel is genomen omdat er in het verleden teveel onrust was veroorzaakt door de toeristen, die zelfs met drone's het leven van deze dieren ernstig verstoorden.  Resultaat: zwakke opnames, niet alleen door de afwezigheid van de vogels , maar ook omdat door de slechtere bereikbaarheid de opnames in bijna tegenlicht moesten gebeuren en met teveel tele-werking. Hierdoor enorm kleurverlies. Spijtig.

Als besluit van deze zeer goed gevulde avond kunnen we rustig tellen dat Denise en José  rasfilmers zijn geworden en een aanwinst voor onze club. 
De evolutie in hun werk is meer dan duidelijk en wat wij de laatste tijd van hen gezien hebben, wordt alsmaar beter. 
Proficiat aan beiden , doe zo voort, en bedankt voor deze prachtige  avond. 

Jack